Het is zover..
Ik loop het heuvelachtige magische landschap binnen wat Spaarnwoude te bieden heeft. Fijn dat we vooraan mogen parkeren om dat Adriana zwanger is. Een van de weinige voordelen die zij op dit moment nog kan ervaren. Ze is inmiddels ongeveer 32 weken heen!
Tijd voor de nodige voorbereidingen. Ik haal mijn startnummer op. Breng mijn tas met schone kleren waar ik later vandaag keihard naar zal smakken naar het opberghok en begin aan mijn warming up. De knietjes even omhoog gooien, armpies zwaaien en de spiertjes een beetje lichtjes oprekken.
Van de zenuwen toch nog maar even een toiletbezoekje doen!
Na plassen, handen wassen.. hoor ik in de verte 10 woorden door de speakers komen die me hele lichaam kippenvel bezorgen: ‘Graag de deelnemers voor de iron viking naar de start’!
Pff there we go..
Nu ik hier sta tussen al mijn vikingbroeders, klaar om deze complete waanzin te trotseren, gaat er door me heen hoe mijn prep hier naartoe was.
Hier heb ik een half jaar lang met vol vermogen voor getraind. Ik heb staan zwoegen in de sportschool. Workouts van 4 uur achter elkaar waren eerder regel dan uitzondering. Daarnaast de fucking saaie lange duurlopen van 25km die zeker 2,5 uur in beslag namen.
Geen drankjes op verjaardagen.
Niet altijd mee kunnen op visite vanwege trainingen.
Goed letten op wat je allemaal in je mond stopt..
En kan ik het niet laten om te denken aan hoe dit hele feest bijna niet door zou gaan vanwege mijn knieblessure. Zo een beetje de minst goed getimede blessure die ik ooit heb gehad. Het vele lopen op harde ondergrond had ervoor gezorgd dat mijn knie overbelast was geraakt. Hierdoor heb ik de afgelopen ‘8 weken’ amper gelopen.
Zal ik nog genoeg brandstof in de benen hebben..?
Ik wordt bruut uit mijn gedachten getrokken door het startschot. We mogen met zijn allen de eerste muur overheen en gaan van start!
In de eerste kilometers is er eigenlijk geen pijl te trekken op hoe je het uiteindelijk gaat doen. Het zegt niets of je je nou superfit voelt of er nog niet lekker in komt. Voor mij was het tweede aan de hand. Ik weet dat het voor sommigen meer tijd kost om in een loopritme te komen. Hopelijk voor mij ook.
De eerste obstakels zijn als ik heel eerlijk ben echt een geintje. Deze zijn MET ALLE RESPECT ook geschikt voor degenen die meedoen met de 7km loop. Daarom niet heel uitdagend. Het wordt hierna pas leuker met obstakels als de Fjord Drop.. een huge ass glijbaan van 13 meter hoog die je met razend tempo een lekkere modderpoel in lanceert! Of storm the castle waarbij je een flinke sprint moet maken om een halfpipe omhoog te rennen!
Ik ben 3 en een half uur onderweg en ik heb de eerste volledige ronde van + – 20 km afgerond. En ik weet.. in dit tempo gaat het nog wel eens krap worden. Je mag immers maar 7,5 uur doen over de totale Iron!
Na deze ronde keren mijn vikingvriendjes en ik terug bij het begin waar we onze tassen uitgestald hebben met daarin wat broodjes, mueslirepen, sportgels en sportdrank. Ik zie dat een aantal broeders echt even gaan relaxen en zittend hun bouwstoffen naar binnen jassen. Maar dat lijkt mij niet bepaald een goed idee. Ik voel de bui al hangen dat mijn spieren koud worden door de redelijk ijzige wind en ik later kramp ga krijgen.
On to the next round.
De tweede ronde is een kleiner deel van de eerste ronde die ik al gelopen heb. Deze is ongeveer 14 km. Ik kan wel stellen dat dit absoluut de beste ronde is die ik loop. Ik zit lekker in een tempo. Ga fluitend door de obstakels en waar ik een obstakel niet weet te overwinnen, doe ik eenvoudig de verplichte penalty van 10 burpees.
Ik heb immers voor de run gezworen dat ik deze zou doen om de eer van de Iron viking hoog te houden!
Na deze ronde uiteraard weer een lekker happie (al heb je na 6 uur niet heel veel eetlust raar genoeg).. En een paar pillen magnesium in me mik (nu begint de kramp in mijn hamstring nog wel langzaam op de deur te kloppen).
Nog 1 ronde te gaan waar de tijd wel echt gaat dringen. Als je de tijd van 7,5 uur gepasseerd hebt en niet binnen bent, dan mag je je reis staken en rustig met een teleurgesteld wandelpasje naar de start terug. Dan is je race voorbij..
Waar de vorige ronde de allerbeste was, was dit de meest intense, zware, mentaal geestdodende tijd die ik ooit heb doorgemaakt. Hoe vaak ik mijzelf hierin ben tegen gekomen.. pff.
Blaren, krampjes, weinig obstakels die nog lukte, burpees die ineens leip zwaar aanvoelden. En geen idee wie er zo ongezien lood in mijn schoenen heeft kunnen stoppen!
Onderweg worden we aangemoedigd door supporters en ik schroom niet om ze keer op keer te vragen hoe laat het is. Aan de hand van de borden langs de route die aangeven hoever ik nog moet kan ik snel uitrekenen hoe snel ik per km moet lopen. En dit wordt kiele kiele..
Letterlijk een kwartier voor de vrij heftige deadline van 7,5 uur denk ik FUCK YEAH. Ik ga dit gewoon halen. Nog 1 keer storm the castle. 1x nog een sprintje omhoog.. alles geven om er over heen te gaan. BAM lets go! Ik neem een flinke aanloop en zo hard als ik kan ren ik naar boven waar 2 liefdevolle vikings me staan op te wachten en hun hand uitreiken voor het laatste stukje. Ik ben er bijna.. ga hun handen pakken en… IK MIS.
Ik glij die k*t halfpipe af die me door het warme zonnetje die er de hele dag op heeft geschenen flinke schaafwonden bezorgt (lets not be a pussy though).
Nog 10 burpees.. serieus..?
Ik kom letterlijk ‘6 minuten’ voor de tijdgrens over de finish. 6 fucking minuten. Een half jaar getraind, dit alles doorstaan, mijn sportvoeding erop aangepast zoals ik heb geleerd tijdens de opleiding tot sportdiëtist, knie heeft zich goed gehouden, geprobeerd om te doseren tijdens de run en dan..
6 minuten voor de tijdgrens. Wauw.. I fucking made it!
Direct mogen we aansluiten in de rij om onze medaille te ontvangen (en die iron medaille is heel vet!) Daarna krijg ik een Iron Viking t-shirt die ik tot de dag van vandaag direct draag als ie weer is gewassen.
Ik krijg een biertje overhandigd want ja.. Vikings die houden van een pilsje op zijn tijd zeggen ze! Waar ik vervolgens de trotse gezichten zien van mijn vrienden. Mijn Lieve moeder en haar man. En mijn grootste steun in aanloop hier naartoe Adriana. Die me met tranen in haar ogen en haar prachtige dikke buik staat op te wachten voor een knuffel.
Zelfs nu ik hier weer over schrijf voel ik me emotioneel worden. Wat was dit prachtig! And I fucking made it!
Na de run is het eerst even bijkomen. Wat proberen te eten (volgens mij was het een broodje hamburger), onder de koude douche (dat was geen keuze), en nog even langs de merchandise tent om een strong viking vest te halen! (thanks ma)
Onderweg naar huis ervaar ik zittend op de bijrijder stoel (zelf rijden zat er echt niet meer in) het meest vreemde gevoel dat ik ooit gekend heb. Ik heb nooit eerder zo een groot verschil ervaren tussen hoe ik mij mentaal voelde en lichamelijk.
Een lichaam dat vrijwel niets meer kan.. ergens naar wijzen doet zeer in mijn achillespees en mijn hoofd recht houden voelt als een onmogelijke taak..
Dit terwijl ik me mentaal nog nooit zo sterk heb gevoeld. Mijn brein is helemaal hyper!
- Ongeloof
- Trots
- Gefascineerd
Als we bijna thuis zijn stelt Adriana me een vraag waar ik op dat moment totaal geen antwoord op weet te vinden: Ga je dit ooit nog een keer doen? Pff geen idee mop..
Een paar weken later laat ik ter herinnering aan deze levenservaring een tattoo zetten. En niet zomaar een tattoo.. Maar eentje van Wicky de viking! Jeetje Wicky dat wij elkaar na al die jaren weer tegen komen zeg! Haha.
Ik schrijf dit en eigenlijk is er maar 1 ding waar ik aan kan denken. Ik weet van mezelf dat ik een uitdaging nodig heb om naartoe te leven. Een uitdaging die de moeite waard is om je volledig aan te committeren. Een uitdaging waar je in het begin nog van denkt: Fuck dat gaat me never nooit lukken.
Die ene gedachte, die ene uitdaging waar ik het over heb. Is de Ultra Viking. Niet 42 km door de blubber en over de houten muurtjes. Maar 60! 60 km met meer dan 3000 hoogte meters in het zonnige Duitsland.
Fuck it, ik ga het gewoon doen. Sterker nog.. Ik ga NU een kaartje halen! Iets met ijzer smeden wanneer het heet is of zo?
En het enige wat ik je wil meegeven is dit..: ALLES wat jij wilt bereiken.. DAT KAN JE! Je bent sterker dan je denkt. Dat weet ik van je terwijl ik je misschien niet eens ken. Laat niemand jou vertellen wat er mogelijk is. Laat niemand jou tegenhouden op weg naar je dromen.
Leef je mooiste leven!
Wees een echte High Performer
